ΚαΛηΜεΡαααααα

Ενα καλό θέμα...
Λίγο κρασάκι με φίλους...
Μια βόλτα στο Θησείο με ένα γλυκο φιλί...
Ναι, είναι τόσο απλό...

... είναι τόσο απλό να ξυπνάς και να κοιμάσαι με χαμόγελο...
.... γιατί όμως να ξεχνιέται...

Φιλήσυχος πολίτης: Ο πιο επικίνδυνος

Η συνήθεια... Ασχημο πράγμα η συνήθεια...Ασχημο πράγμα...
Επικίνδυνο είναι όταν το έχεις συνηθίσει να βλέπεις αιμόφυρτους πολίτες στο έδαφος από μπάτσους...
Επικίνδυνο είναι όταν το έχεις συνηθίσει να βλέπεις γιαγιάδες να ποδοπατιούνται από τους... υπαλλήλους της, τα όργανα της τάξης που θα έπρεπε να τις προστατεύουν...
Επικίνδυνο είναι όταν το έχεις συνηθίσει να βλέπεις την Αθήνα αστυνομικοκρατούμενη...
Επικίνδυνο είναι όταν το έχεις συνηθίσει να βλέπεις τα ΜΑΤ να διώχνουν με βία και ξυλοδαρμούς τις κάμερες για να κάνουν άνετα τη δουλειά τους...
Επικίνδυνο είναι όταν το έχεις συνηθίσει να μην βλέπεις τον ουρανό που χει καλυφθεί από τα χημικά...
Επικίνδυνο είναι όταν το έχεις συνηθίσει να βλέπεις να προσάγονται και να συλλαμβάνονται πολίτες και να τους απαγορεύεται να δουν τους δικηγόρους τους...
Επικίνδυνο είναι όταν το έχεις συνηθίσει να ακούς συζητήσεις για την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου...
Επικίνδυνο είναι όταν έχεις συνηθίσει να βλέπεις το δέντρο και να χάνεις το δάσος...
Επικίνδυνο είναι όταν έχεις συνηθίσει στην απάθεια...
Επικίνδυνο είναι όταν σκέφτεσαι μόνο εσένα...
Επικίνδυνο είναι ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΦΙΛΗΣΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Αγάπη...

"Αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους" έγραφε ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
Και για πρώτη φορά, βρίσκω λογική σε μια προσπάθεια ανάγνωσής της. Το απέραντο κενό ήρθε και φώλιασε "εδώ μέσα", έτσι με βρήκε να αλλάζω τον χρόνο... Για ακόμη μια φορά... Είναι μία απ αυτές τις -πολλές- μέρες που βαριέσαι να πας απ το ένα δωμάτιο στο άλλο... Να ντυθείς, να βγεις, να δεις, να πιεις, να μιλήσεις, να δεις...

Αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους...

Ο αρνητισμός στο αποκορύφωμα... Τίποτα δεν μοιάζει ικανό να με βγάλει απ τα σκεπάσματα... Κανένα -ίσως μόνο ένας- δεν μοιάζει ικανός να φέρει χαμόγελα αυτές τις μέρες...

Αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους...

Για ποιους έχει αξία η ευχή; "Καλή χρονιά"... Χμμμ... Είναι περίπλοκα τα πράγματα εκεί έξω...

Αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους...

Ας φέρει το 2009 λίγη αρμονία... Λίγη όμως...

Η Αλεξάνδρα βαρέθηκε... Χαπι Νιου Γιαρ

«Τι άλλο πρέπει να γίνει, για να θρηνήσει αυτή η πόλη;» Το είπε μια κοπελιά κάπου, στο δρόμο; Στο φέις; Σε μπλογκ; Δεν θυμάμαι... Δεν έχει σημασία... Οκ, νοικοκυραίοι, δεν θρήνησε, μην ξεγελιέστε... Εκεί ήμασταν όλοι, πάλι. Εκεί θα είμαστε και κάποιοι από μας όταν «τα κοστούμια και τα λαμπάκια» (όπως λέει και η φίλη μου η Βάσω) δεν θα υπάρχουν πια... Τα όμορφα μυαλά θα συνεχίσουν όμορφα να «καίνε» την κανονικότητά σας.

Η Αλεξάνδρα βαρέθηκε και θέλει να το μάθετε...
Βαρέθηκε την δειλία, την υποκρισία, την "πάρτη" του καθενός, τις "ευχάριστες" πασπαλισμένες μέρες με χρυσόσκονη, εορτοδάνεια, ψευτο-σόπινγκ θέραπι με πλαστικό χρήμα...
Η Αλεξάνδρα βαρέθηκε να βλέπει τα συσσίτια του δήμου και της εκκλησίας κάθε χρόνο τέτοια μέρα... Βαρέθηκε κι εκείνα τα ψευτοχαμόγελα της Ερμού, «βιτρίνα» της κατάθλιψης...
Η Αλεξάνδρα βαρέθηκε τους ψευτο-έρωτες που δεν μπορούν να βρουν καθόλου «γη» ελεύθερη για να γίνουν «δέντρα»...
Η Αλεξάνδρα βαρέθηκε την μιζέρια που κρύβεται πίσω απ το σωστό...
Και το δικό της 09 θα είναι αλλιώς γιατί δεν θέλει να βαρεθεί και την ίδια...
Χάπι Νιου Γιαρ

Πάλι λίγο ήταν...

"Για πες, και τώρα τι κάνουμε; Να κάνουμε το σωστό αλλά ποιο είναι το σωστό; Να κάνουμε αυτό που νιώθουμε, ναι, οκ, αλλά πως γίνεται να ξεφύγεις από τις ενοχές; Και τώρα τι κάνουμε; Ας χαθούμε, λοιπόν... Ας κάνουμε αυτό... Το εύκολο.

Τι να περάσει; Γρίπη είναι για να περάσει; Και πως γίνεται τώρα να κάνεις εσύ τις ερωτήσεις που έκανα εγώ; 'Δεν θα την χορτάσω ποτέ αυτή την αγκαλιά' Ναι, έτσι είναι... Αφού δεν την έχεις... Πως γίνεται να χορτάσεις κάτι που δεν έχεις; Και πότε ακριβώς η παρόρμιση έγινε έρωτας; Πότε ακριβώς έγινε; Και πότε θα φύγει αυτός ο κόμπος απ το στομάχι και αυτή η αίσθηση του μισού;;;; Πάλι λίγο ήταν...

Αθήνα, 23-12-08, παραμονές Χριστουγέννων... Χριστουγέννων;;;; Μπα, αυτά τα Χριστούγεννα αναβλήθηκαν λέμεεεε

Οχι άλλη λησμονιά σ αυτόν τον τόπο...

«...καλύφθηκε από καπνογόνα ουρανός... δεν υπάρχει ουρανός... δεν υπάρχει μπλε... δεν υπάρχει τίποτα... σας αρέσει»;;;; Η φωνή-κραυγή του παλικαριού, γυμνού από τη μέση και πάνω, στην διαδήλωση του Σαββάτου μου έφερε δάκρυα στα μάτια, στο δευτερόλεπτο.
Πέρασε κιόλας μια βδομάδα, σκέφτομαι, απ την βραδιά που δολοφονήθηκε ο μικρός... Τόση στεναχώρια, οργή, θλίψη, απογοήτευση, εγρήγορση, πυρετός, με τα χημικά να έχουν ποτίσει την ατμόσφαιρα, να βρίσκονται ακόμη στο φουλάρι της Κυριακής.
Μία εβδομάδα μετά κάθομαι και σκέφτομαι «τι πρόβλημα έχεις και δεν μπορείς να προχωρήσεις; Να κάνεις τα απλά καθημερινά πράγματα δίχως να σκέφτεσαι τι γίνεται στο κέντρο, τι έγινε στο κέντρο; Να πας για ψώνια ή κομμωτήριο; Τόσο καιρό το λες, γιατί δεν μπορείς να το κάνεις;» δεν έχω βρει απάντηση...

Ξαναγυρνάω στο Σάββατο του Αγίου Νικολάου... Απ το πρωί βόλτες στο Σύνταγμα, στην εκδήλωση για το περιβάλλον, στα Εξάρχεια για βιβλία, στη Σόλωνος για φαγητό... Στις συζητήσεις μας με την κολλητή μου πρωταγωνιστούσαν τα προσωπικά προβλήματα σχέσεων, ανθρώπων... Της έλεγα για όλα αυτά που έχουν γεμίσει ή αδειάσει την ζωή μου, τον τελευταίο καιρό. Τα πρόσωπα, το περιοδικό, αυτά που έμαθα απ τις ξεχωριστές προσωπικότητες που υπάρχουν εκεί έξω...
Η κολλητή μου γιόρταζε και θα την συναντούσα το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου για ποτάκια δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Λίγο πριν απ τις 11 η αδελφή μου στο τηλέφωνο: «Ρε συ, έχουν ξεφύγει τελείως οι μπάτσοι; Πυροβόλησαν έναν πιτσιρικά στα Εξάρχεια». Χάθηκα για λίγο... Είναι πολλά τα πιτσιρίκια – φιλαράκια μου στα Εξάρχεια... Παίρνω τον Λ. «τι έγινε ρε παιδί μου; Τι έγινε;;; Ποιος είναι;;; Τι έγινε;;;» φωνάζω. «Αστο, μόνο 15 χρονών, καταλαβαίνεις;;;; Μόνο 15 και μάλλον έχει πεθάνει. Δεν μπορώ να σου πω άλλα τώρα, είμαι πλατεία» μου λέει...

Μπαίνω στο ιντερνετ και βλέπω τα πρώτα φλασάκια στο TVXS. Οι επόμενες δύο ώρες στης κολλητής μου πέρασαν περίεργα. Καμία από τις τρεις μας δεν είχε διάθεση για πολλά πολλά... Συζητούσαμε για άπειρα άσχετα θέματα... Ηταν γιορτή... Η Αθήνα ήταν ήδη στις φλόγες... Από τις 2 το πρωί μέχρι τις 6 την έβγαλα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή... Προσπαθώντας να ενημερωθώ... Από παντού... Με κάθε τρόπο... Προσπάθησα να κοιμηθώ χωρίς επιτυχία... Ταχυπαλμία... Ταραχή... Την
επομένη πήγα στην πορεία, τις επόμενες μέρες την έβγαλα άρρωστη στο κρεβάτι...

Πέρασε μια εβδομάδα απ την δολοφονία του μικρού... Πήγα και σήμερα στα Εξάρχεια. Πέρασα να πω κι ένα «αντίο» στον μικρούλη...
Το βαρύ σύννεφο θλίψης, δακρύων και δακρυγόνων που έχει πέσει πάνω από την πόλη δε λέει να φύγει... Και ούτε θα φύγει... Αλλά κι αν αυτό συμβεί, να μην ξεχάσουμε. Οχι, αυτή τη φορά δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οχι, αυτή τη φορά όπως τότε με τις πυρκαγιές... Οχι άλλη λησμονιά σ αυτόν τον τόπο...

«...καλύφθηκε από καπνογόνα ουρανός... δεν υπάρχει ουρανός... δεν υπάρχει μπλε... δεν υπάρχει τίποτα... σας αρέσει»;;;;