Ενα ωραίο καλοκαίρι!

«Ηταν Νοέμβρης... Ηταν περίεργες μέρες αυτές... Ο ουρανός το βράδυ ήταν ζεστός κι όλοι γυρίζανε να δούνε τα χελιδόνια... Τα δέντρα μπουμπούκιαζαν κι όλοι γελούσαν με το φθινόπωρο που... φαντάστηκε ότι ήταν άνοιξη». Το παραπάνω ανήκει στην Λιλή Ζωγράφου και φαντάζει διαχρονικό. Κάπως έτσι ήταν και η Ελλαδίτσα μας το καλοκαίρι... Σαν το...φθινόπωρο που για λίγο φαντάστηκε πως ήταν άνοιξη!

Με το Ευρωπαϊκό της πρωτάθλημα στο ποδοσφαίρου, τους πετυχημένους της Ολυμπιακούς Αγώνες, τα φιλόξενα ταβερνάκια της στου Ψυρρή τα οποία θα θυμούνται για πολύ καιρό οι ξένοι τουρίστες που έφτασαν από κάθε γωνιά της γης στην Αθήνα, την πρωτεύουσα των τεσσάρων εκατομμυρίων που για λίγο έγινε πρωτεύουσα του κόσμου...
Για να προλάβω τις... αντιδράσεις θα το πω από μόνη μου: Ναι, είχε και το Zeppelin της που... δυστυχώς δεν ήταν «Led», είχε και σε κάθε γωνιά ένοπλους αστυνομικούς, είχε και κάμερες παρακολούθησης, και τα σκάνδαλα της περί ντόπινγκ...
Και τι έγινε; Μήπως... έτσι ξαφνικά εμφανίστηκαν οι κάμερες παρακολούθησης στη ζωή μας;. Μήπως μέχρι το καλοκαίρι του 2004, ήμασταν ελεύθεροι και ξαφνικά χάσαμε την ελευθερία μας; Ή μήπως θα είναι η πρώτη φορά που θα «... πληρώνουν και τα παιδιά μας «κερατιάτικα»; Μέχρι σήμερα, μέχρι τον Αύγουστο, ο ελληνικός λαός δεν είχε πληρώσει ποτέ άλλοτε «χρυσό» έναν δρόμο, μια γέφυρα, μια πλατεία, ένα... κομμάτι ψωμί; Η ερώτηση ρητορική, η απάντηση γνωστή σε όλους: «Φυσικά και ναι».
Ανέκαθεν δίναμε – και θα δίνουμε δυστυχώς – περισσότερα από ότι περνάμε... Ανέκαθεν είχαμε παράπονα, ανέκαθεν τα εξωτερικεύαμε μαχητικά – γιατί ευτυχώς είμαστε λαός που παλεύει για το δίκιο – αλλά και με μιζέρια. Γιατί πάντοτε θα υπάρχουν αυτοί που βλέπουν το... ποτήρι μισογεμάτο και αυτοί που το βλέπουν μονίμως μισοάδειο.
Ας μιλήσουμε λοιπόν πιο συγκεκριμένα... Ναι, θα πληρώνουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα... εγγόνια μας αλλά θα ξέρουν πως κάποτε η φλόγα άναψε στο Ολυμπιακό Στάδιο και θα νιώθουν όμορφα γνωρίζοντας πως η ιστορία αυτών των Αγώνων περιέχει και μια σελίδα που γράφει «Αθήνα».

Υπάρχει μια παρακαταθήκη που μένει στους Έλληνες και – έλεος πια – δεν είναι μόνο χρέη... Είναι κι αυτή η γλυκιά γεύση που έμεινε σε κάποιον που είδε από κοντά τον Αλέξανδρο Νικολαϊδη να παλεύει μέχρι τελικής πτώσης και κατόπιν να αγκαλιάζει τον νικητή αντίπαλό του... Είναι και το αστραφτερό χαμόγελο της Αθανασίας που τερμάτιζε πρώτη εκεί όπου άλλοτε έφτανε μετά... Βαΐων και κλάδων ο Σπύρος Λούης.
Ναι, ξεχείλισε ξαφνικά η εθνική περηφάνια βλέποντας τον «Τεό» να σηκώνει την Κούπα και τους «κακούς» ξένους να ευχαριστούν την Ελλάδα με «efharisto» και όχι «thanks».

Ναι, κι εγώ θα προτιμούσα να ακούσω την ελληνική πολιτεία να απαιτεί «Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς τους χορηγούς – πολυεθνικές, χωρίς τους αθλητές – υπεράνθρωπους, χώρους τους επίσημους ξένους επίσημους προσκεκλημένους που έχουν ανάγκη πολυάριθμη δύναμη ασφάλειας» αλλά δεν γίνεται...

Πρέπει να αποφασίσουμε, ή θα ακολουθήσουμε την νέα τάξη πραγμάτων, τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα βλέποντας το... ποτήρι μισογεμάτο, ή θα πούμε ένα μεγάλο «όχι» σε όλα όσα μας βρίσκουν αντίθετους αλλά αυτό το «όχι» θα πρέπει να ισχύει και στην καθημερινότητά μας, γενικά στον τρόπο ζωής μας...

Θα πρέπει να απαρνηθούμε δηλαδή τον χολιγουντιανό κινηματογράφο, τα trendy τζινς, τα ταξίδια και το γήπεδο (εάν δεν θέλουμε να μας ψάχνουν από την κορυφή έως τα νύχια), τα ωραιότατα κινητά μας (τα οποία φυσικά ελέγχουν πολυεθνικές και που για να κάνεις μια νέα σύνδεση θα πρέπει να δηλώσει μέχρι και τι νούμερο φούστα φοράς). Ολα αυτά που είναι δημιούργημα πολυεθνικών και αμερικάνικών συμφερόντων αλλά μας είναι αδύνατον να τα αποχωριστούμε.

Οσο για τα χρέη, ας φροντίσουμε να ξεχρεώσουμε τις πιστωτικές μας – με τις οποίες ψωνίζουμε και μέσω internet χάρη στις... πολυεθνικές – για να μην αφήσουμε... κερατιάτικα στα παιδιά και τα εγγόνια μας, τουλάχιστον εμείς... Και φυσικά, το κυριότερο: Εαν είμαστε τόσο αντίθετοι πια στο κεφάλαιο ας πούμε ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι» στην ωραία μας δουλίτσα και τα γραφειάκια μας με τις TFT οθόνες και ας γυρίσουμε στα χωριά μας να καλλιεργούμε ραπανάκια για να μπορούμε να μιλάμε, έχοντας ήσυχη την συνείδησή μας. Αν δεν μπορούμε να τα κάνουμε πράξη όλα τα παραπάνω, ας σταματήσουμε να «επαναστατούμε» δήθεν από τον ωραιότατο καναπέ μας γιατί μια τέτοια στάση είναι τουλάχιστον υποκριτική.

Για να μην αφήσω παραπονεμένους όλους όσους υποστηρίζουν πως «Τώρα πια το Ολυμπιακό πνεύμα έχει πνιγεί μέσα στην ντόπα και την διαφθορά», τους καλώ να δουν το γεγονός πίσω από το γεγονός και όχι μόνο αυτά που μας σερβίρονται σε λαμπερό περιτύλιγμα. Και βέβαια υπάρχουν ντοπαρισμένοι αθλητές και διαφθορά αλλά υπάρχουν και οι άνθρωποι που πίστεψαν στο Ολυμπιακό ιδεώδες και το απέδειξαν με πράξεις:
Όπως η Σοφία Σακοράφα που θέλησε αν και δεν την άφησαν, να στείλει μήνυμα ειρήνης μέσω των Αγώνων, αποκτώντας την παλαιστινιακή υπηκοότητα.
Όπως η 18χρονη Αλάα Γιασίμ από το Ιράκ και η 17χρονη Ρομπίνα Μουγκιμίαρ από το Αφγανιστάν που έλαβαν μέρος στα προκριματικά των 100μ., αθλήτριες που προπονούνταν ξυπόλυτες προκειμένου να καταφέρουν να έρθουν στην Αθήνα και κατόπιν έκλαιγαν από χαρά παρότι δεν κατάφεραν να προκριθούν. Όπως ο Ιρανός αθλητής του τζούντο που προτίμησε να αποχωρήσει από το να παλέψει για το μετάλλιο με Ισραηλινό, κίνηση συμπαράστασης στον λαό της Παλαιστίνης.


ΥΓ. Εχω κάπως αναθεωρήσει από τότε που σκεφτόμουν τα παραπάνω αλλά όχι τελείως... Ηταν ένα ωραίο καλοκαίρι...