Γκρρρρρρρρρρρρρρρ!

Δευτέρα, 1η Αυγούστου, ακόμη στην Αθήνα... Μια εβδομάδα –και μήνας- ξεκινούσε, όχι με τους καλύτερους δυνατούς οιωνούς... Ωρα 4 το απόγευμα, βγαίνοντας από το μετρό με τον ιδρώτα να κυλάει, μια μικρή ομάδα ανθρώπων και... ζώων, μου κεντρίζει την περιέργεια... Είναι μόλις τρία άτομα και ένας σκύλος... Ενα ζευγάρι, ένα ροντβάιλερ και ένας τύπος με στολή του μετρό.
Δεν χρειάστηκε να ακούσω τι λένε για να καταλάβω ότι το αντικείμενο συζήτησης ήταν ο σκύλος... Πολύ απλά, τα παιδιά ήθελαν να μεταβούν στο αεροδρόμιο (για το οποίο είμαστε περήφανοι) με το μετρό (για το οποίο επίσης νιώθουμε περήφανοι) αλλά δεν έβρισκαν τρόπο... Και αυτό γιατί, οι «κανονισμοί», ο «νόμος» δεν επέτρεπε να βάλουν τον σκύλο στο μετρό.

Μάλιστα... Ανακεφαλαιώνω... Τα παιδιά, το ζευγάρι, προφανώς έφευγε για διακοπές και –τι παράξενο- δεν επέλεξε να αφήσει το ροντβάιλερ στο μπαλκόνι του σπιτιού του και να σκάει από τις 40άρες αλλά να το πάρει μαζί του... Μμμμ. Οκ. Αλλά με ποιόν τρόπο; Προφανώς δεν είχαν δικό τους μεταφορικό μέσο και γι αυτό βρέθηκαν μεσημεριάτικα στο μετρό να προσπαθούν να κατανοήσουν το νόμο που επικαλούνταν ο υπάλληλος και παράλληλα να ωρύονται ότι «ρε πούστη στην Ευρωπαϊκή Ενωση είμαστε, σε όλες τις χώρες του κόσμου επιτρέπονται τα σκυλιά στα ΜΜΜ».

Δεν ξέρω αν τελικά, τα παιδιά βρήκαν τη λύση, ή έβρισαν τον υπαλληλίσκο (κάτι ήξερε ο Καρυωτάκης και τους σιχάθηκε τόσο), ή απλά έχασαν την πτήση τους...
Ξέρω όμως πως η Κάλι μου δεν θα δει ποτέ το μετρό... Επίσης ξέρω πως όσοι Ολυμπιακοί κι αν περάσουν, όσα έργα κι αν φτιαχτούν, η νοοτροπία είναι αυτή που αλλάζει τον άνθρωπο... Κι αν αυτή δεν αλλάξει τότε...

ΥΓ. Αλήθεια, ένα απλό ερώτημα: Με ποιον τρόπο μπορεί να μεταβεί στο αεροδρόμιο ένας άνθρωπος που έχει σκυλάκι αλλά όχι αμαξάκι;
Μάλλον να πετάξει το σκυλάκι στις ράγες και να πάρει το τρενάκι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!