Τελικά, θα πάω...

Το χωριό μου βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην Λευκάδα και την Δυτική Στερεά... Έχει, μεταξύ άλλων, και ένα σπάνιο πλεονέκτημα, συνδυάζοντας βουνό και θάλασσα, σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο... Δεν θα το χαρακτήριζα μέρος μαγικό, κυρίως όπως έχει γίνει τελευταία, μετά τη δημιουργία δύο μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων που βγάζουν τρελά λεφτά με κάτι λιγούρηδες Άγγλους που δεν έχουν μία και αναγκάζονται να περνούν εκεί τις διακοπές τους δουλεύοντας σαν σκυλιά...
Ωστόσο, την έχει την ομορφιά του, όπως κάθε σημείο της Ελλάδας που «διαθέτει» θάλασσα και κυρίως βρέχεται από το Ιόνιο.

Μέχρι να φύγω οριστικά από την Ζ., περνούσα τα καλοκαίρια μου αποκλειστικά και μόνο εκεί... Εκεί που οι άλλοι ερχόντουσαν για διακοπές εγώ... έμενα, οπότε, δεν θεωρούσα πως έκανα διακοπές...
Ομως, είχα μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσω όλα αυτά τα χρόνια παιδιά με τα οποία μοιραστήκαμε πολλά και με αρκετά από τα οποία είμαστε ακόμη φιλαράκια, και καλά φιλαράκια.

Ενα από αυτά τα φιλαράκια, το Σάββατο παντρεύεται.... Εδώ και μέρες έχω μπει στη διαδικασία να σκέφτομαι εάν αντί να πάω στην Ζ. να την κάνω για Σίφνο, για τελευταία φορά φέτος. Αν το κάνω, θα περάσω ακόμη ένα ωραίο Σαββατοκύριακο, το τελευταίο πριν χωθώ στο σάιτ. Αν όμως δεν το κάνω και πάω στο χωριό, σίγουρα θα έχω κάτι να θυμάμαι...
Πριν από λίγες ώρες, έβγαλα την Σίφνο από το μυαλό μου και σκέφτομαι τον Ν. που παντρεύεται... Τον Ν. που ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 10 ετών από την Αυστραλία και από τότε είμαστε «κολλητοί», είμαστε παρέα... Οχι μόνο στα γλέντια αλλά και στα κακά, αυτά είναι άλλωστε που ενώνουν πραγματικά τους ανθρώπους...

Αποφάσισα πως θα πάω γιατί αυτές τις στιγμές μια φορά τις ζούμε... Άλλωστε, θα είναι όλοι εκεί... Και θα γίνει μεγάλο πανηγύρι...