Λόγια πανσέληνου!

(Το επανέφερα γιατί μου την έδωσε)
Ιούλιος 1991... Μια απλή γνωστή εξελίσσεται σε μια μοναδική φίλη... Ένα ταξίδι εξελίσσεται σε μια μοναδική εμπειρία, ένα μείγμα από εικόνες, ήχους, συναισθήματα που διήρκεσαν μόλις 10 μέρες και κράτησαν περισσότερο από 10 χρόνια... Ιούλιος 1991... Η Ε. ολοκληρώνει τις διακοπές της στο Ιόνιο κι επιστρέφει στην Αθήνα… Είχε φύγει μόνη αλλά επέστρεψε με παρέα… Παρέα με την Δ. στο πρώτο της ταξίδι στην Αθήνα... Το λεωφορείο του ΚΤΕΛ περνάει από το Δαφνί λίγο μετά τις 12 το βράδυ... Η Αθήνα είναι ακόμη μακριά για την Δ. αλλά το βλέμμα καρφώνεται στο «Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών»… Εικόνες ανθρώπων με χαμένο βλέμμα της ήρθαν στο μυαλό όπως και η συζήτηση με την Χαριτωμένη για το πόσο ωραίο θα ήταν αν γινόταν ψυχολόγος... Δεν έγινε αλλά τα μυστικά της ψυχής την ακολουθούσαν...

Οι στιγμές της αποβίβασης από το πράσινο λεωφορείο με τα παράθυρα που ακόμη άνοιγαν, η μετεπιβίβαση στο Toyota, οι χαιρετούρες τις Ε. με τους γονείς της και τον Δ., η άφιξη στη Νέα Φιλαδέλφεια έρχονται στη θύμηση σαν εικόνες από βίντεο κλιπ. Η μελαγχολία φτάνει στο αποκορύφωμα, την διαδέχεται η θλίψη για το τέλος των διακοπών αλλά και ο μεγάλος στόχος, η μεγάλη επιθυμία που την έκανε να διανύσει 400 χιλιόμετρα... Θα δει την Αθήνα. Μια ακόμη φορά είχε ανάλογη ευκαιρία αλλά ήταν μόλις επτά... Οι 216 ώρες που ακολούθησαν δεν ήταν όπως τις είχε φανταστεί... Η αυστηρή δίαιτα της Ε., η σκληρή γυμναστική του Δ., η ηρεμία των γονέων, έφταναν για να φέρουν τη νοσταλγία του χωριού για την Δ. Την προτελευταία ημέρα, στα περίπλοκα συναισθήματα προστέθηκε και η θλίψη για τον πρώτο ζητιάνο-άστεγο- πρεζόνι που είδε στο τρένο για Πειραιά... Θα συναντούσαν τον Γ., για καφέ... Δεν θυμάται αν τελικά τον ήπιαν, θυμάται όμως πως έδωσε ένα ολόκληρο χιλιάρικο στον ζητιάνο-άστεγο- ναρκομανή με την Ε. να την βρίζει συνεχώς επαναλαμβάνοντας πως «συνέχεια θα βλέπεις τέτοιους όταν θα έρθεις στην Αθήνα». Την Αθήνα ακόμη δεν την είχε δει...

Το τελευταίο βράδυ, δύο ώρες αφιερώθηκαν στον μαγικό κόσμο του βίντεο, οι «Doors» γέμισαν με ακόμη περισσότερη μαυρίλα την ψυχή της Δ. , ο Κίλμερ τελικά ήταν καλός στο ρόλο του ειδώλου της. Είχε και την ευκαιρία να κάνει επίδειξη γνώσεων για τα ποιήματα του Μόρισον... Λίγο μετά της 12 η Ε. έριξε την ιδέα: «Πάμε στην ταράτσα να δούμε την πανσέληνο; Είναι η μεγαλύτερη του χρόνου απόψε». Δεν χρειαζόταν πολλά αξεσουάρ... Δυο μπίρες και μια πετσέτα για κάτω... Στις 7 το πρωί επέστρεψαν στα καλοστρωμένα κρεβάτια της κ. Μ. Μεσολάβησαν επτά ώρες ανεξάντλητης κουβέντας για τους «μεγαλύτερους έρωτες της ζωής τους», τον Τ. Και τον Δ.

Ιούλιος 2005.... Παραμονή της μεγαλύτερης πανσελήνου της χρονιάς...Πέρασαν 14 χρόνια από τότε που η Ε. με την Δ., πέρασαν το βράδυ με μια μπύρα κάτω από τα άστρα... Με τον Τ. και τον Δ. φυσικά και δεν έγινε τίποτα... Έμεινε έτσι όπως έπρεπε... «Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής τους». Η Ε. πέρασε γυμναστική ακαδημία... Η Δ. Ασχολείται με την ψυχή αλλά από άλλο πόστο... Είδε την Αθήνα, την αγάπησε, μένει εκεί και δεν θα φύγει ποτέ... Είδε εκατοντάδες ναρκομανείς στο τρένο και μόνο μετά το 1996 σταμάτησε να δίνει χρήματα... Είδε και γνωστό της να της ζητάει ένα κατοστάρικο για να πάρει τσιγάρα στην Πατησίων... Είδε και τον Γ. Από τον Πειραιά τελειωμένο από τα χάπια... Είδε και την Ε. κάποτε στο μετρό (όχι το τρένο) και κατάφεραν να μιλήσουν για δύο δευτερόλεπτα... Δεν θυμάται τι είπαν... Δεν ξαναείδε μια πανσέληνο σαν εκείνη! Πλέον χρειάζεται να πιει πολλές μπύρες, δεν μιλάει για τον «μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της», και δεν θέλει να βλέπει το φεγγάρι... Γιατί όταν το βλέπει θυμάται και η Δ. δεν θέλει να θυμάται.