Κάποιος το... είδε σωστά!

"ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ μέρες της άδειάς μου με βρίσκουν στην Πέτρα του Ρωμιού - μιαν ακρογιαλιά ανάμεσα στη Λεμεσό και την Πάφο, απ' όπου, κατά τον μύθο, αναδύθηκε η Αφροδίτη. Επίσης, κατά άλλον μύθο, λέγεται πως το αποτύπωμα των πέντε δακτύλων που σχηματίζεται στην οροσειρά που βρίσκεται στον βορρά και εκτείνεται από ανατολικά προς δυτικά της Κύπρου, και που ονομάζεται Πενταδάκτυλος, είναι από το χέρι του Διγενή Ακρίτα, που άρπαξε, λέει, μια τεράστια κοτρώνα από το βουνό και την εκτόξευσε προς τη θάλασσα. Η ονομαζόμενη Πέτρα του Ρωμιού βρίσκεται σήμερα στα ρηχά νερά μιας υπέροχης θάλασσας.

ΕΚΕΙ, 14 του Αυγούστου μαθαίνω τα μαντάτα για το φοβερό αεροπορικό δυστύχημα στο Γραμματικό. Κάποιος παίρνει στο τηλέφωνο έναν φίλο, εκείνος αναστατώνεται, το λέει στον διπλανό του, το ακούνε οι άλλοι και ξαφνικά όλοι, μ' ένα κινητό στο χέρι, προσπαθούμε να μάθουμε λεπτομέρειες. Πώς; Πού; Γιατί; Πρόσωπα κερωμένα, θαρρείς, από την έκπληξη. Και φοβισμένα πολύ. Ολοι έχουμε κάνει την ίδια διαδρομή, πολλές φορές. «Θα μπορούσα νά 'μουν κι εγώ μέσα», ψιθυρίζει η διπλανή κοπελιά. «Παναγιά μου!», ακούς παντού. Αυτή η φράση είναι και ο πρωτοσέλιδος τίτλος, την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, της εφημερίδας «Πολίτης», που βρίσκει όλο το νησί να θρηνεί 121 ψυχές.

ΜΙΚΡΟΣ τόπος, τεράστια η τραγωδία. Δεν υπάρχει άνθρωπος σχεδόν, που να μην ξέρει κάποιον που σκοτώθηκε ή κάποιον που να γνωρίζει κάποιον που σκοτώθηκε. Το CNN μεταδίδει ότι είναι σαν να σκοτώνονταν 38.000 στην Αμερική. Τα δικά μας μέσα ενημέρωσης (η μεγαλύτερη τραγωδία απ' όλες!) μεταδίδουν τις υπερβολές και τις σαχλαμάρες κάθε επηρμένου «ξερόλα» και συ, δημοσιογράφος επίσης, θέλεις να κρυφτείς από την ντροπή, καθώς ακούς από παντού να χαρακτηρίζουν και σένα «κοράκι».

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ πληγωμένος! Το ταξίδι από Λάρνακα - Αθήνα είναι βουβό. Πρώτη φορά που οι Κύπριοι, λαλίστατοι πάντοτε, δεν βγάζουν άχνα. Μόνον ο κυβερνήτης μιλάει, σχεδόν ακατάπαυστα μάλιστα, «για να ξέρουμε ότι είναι ζωντανός», μου λέει με μπλακ χιούμορ ο διπλανός μου. Μας περιγράφει όλα τα ελληνικά νησιά, αποφεύγοντας επιμελώς να πει σε ποιο ύψος πετάμε. «Στα δεξιά του αεροπλάνου», λέει, καθώς κατεβαίναμε πια, «μπορείτε να δείτε τη Μύκονο και στα αριστερά την Τήνο, μεγάλη η χάρη Της», και σταυροκοπιούνται ξανά όλοι οι επιβάτες. Πολλές φορές! Κι όταν οι ρόδες αγγίζουν επιτέλους το έδαφος, αντί χειροκροτήματος (όπως κάνουν συνήθως οι Κύπριοι επιβάτες), ξεσπάει πανηγυρισμός άνευ προηγουμένου. Ζητωκραυγές εκκωφαντικές. Σαν τότε που σκόραρε ο Χαριστέας με την Πορτογαλία και πήραμε το «τιμημένο». «Κυρίες και κύριοι, καλωσορίσατε στην Αθήνα», ανακοινώνει, τέλος, ο κυβερνήτης. «Και μην ξεχνάτε, η ζωή συνεχίζεται».

Του Χρήστου Μιχαηλίδη (ΕΛΕΥθΕΡΟΤΥΠΙΑ 5/9/2005)
(Η πλέον πραγματική διάσταση του θέματος)