Ακόμη ένα κλεμμένο αλλά καλό

"...Στο έλος της «Ντίξιλαντ», σ' αυτό το απέραντο νεκροταφείο του αμερικανικού Νότου, σίγησαν οι άστατες τρομπέτες και τα σαξόφωνα του δρόμου... Φυσάει αδιάφορος ο άνεμος ανάμεσα σε πτώματα και ερείπια, παίρνει μαζί του και εξαφανίζει το σιγανό κλάμα και τα γοερά παράπονα των ντεσπεράντος, τις αρές και τον θυμό τους *** Οι σπασμοί της ηγέτιδος του καπιταλισμού αποκαλύπτουν μέρος της πραγματικής καταστάσεως στις ΗΠΑ. Προβάλλει ευδιάκριτα η εικόνα μιας κοινωνίας τού 1/3: Τα 2/3 είτε ανήκουν στη μεγάλη μεσαία μάζα των μικρών προσδοκιών είτε στους εξαθλιωμένους που ζουν τη θαμπή ζωή τους σε περιφρονημένες, προβληματικές συνοικίες και περιοχές (...Ούτε κιχ από τα ιδεολογικά τσομπανόσκυλα του αμερικανισμού και της ιδιωτικής φρενίτιδος. Σοφή σιωπή: την ώρα που όλοι περιμένουν από το κράτος να μεριμνήσει και να παρέμβει, τι να πουν; Να υπενθυμίσουν τις χάρες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας; Θα αποτελούσε ένδειξη ιδιωτείας)..."

(Ελευθεροτυπία, 6/9)

Οκ, υπόσχομαι, τελευταία φορά... Θα ξεκινήσω το...γράψιμο!