Παραμιλώντας εν ώρα εργασίας

Παίρνοντας φόρα από το προηγούμενα αλλά και από όσα συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μου, ένα πράγμα έχω να πω: «Πόσο μαλάκες είμαστε»!
Θα κάνω λοιπόν αυτό το ρητορικό ερώτημα καθώς θα απαντήσω μόνη μου (καταρχήν) κι έπειτα εσείς...

«Oι «παραιτήσεις» διευκολύνονται όσο ποτέ άλλοτε» έλεγα παραμιλώντας...
Οι παραιτήσεις όσον αφορά τον χώρο εργασίας, σχεδόν εκβιάζονται...
Και αν κάποτε οι εργοδότες με το στιλάκι Αυλωνίτη ζητούσαν «δύο τρία πέντε κρουασάν» από τον υπάλληλο, Χατζηχρήστο αλλά για «αύξηση ή δανειάκι» ούτε να ακούσουν δεν ήθελαν, είχαν τουλάχιστον τη μαγκιά να πουν «απολύεσαι»!
Πλέον, η λέξη «απολύεσαι» δεν ακούγεται συχνά... Λίγο τα (ανύπαρκτα μεταξύ μας) συνδικάτα, λίγο τα προστιματάκια εκ ευρωπαϊκής Ένωσης, λίγο οι κάθε είδους «Ενώσεις», στέκονται εμπόδιο στο να ξεστομίσει το αφεντικό στον υπάλληλο την (για πολλούς πολυπόθητη) λέξη απολύεσαι...
Αντίθετα, το «θιγμένο» αφεντικό προτιμάει να πει στον (εκμεταλλευτή που τον βοήθησε κάποτε και του έδωσε την ευκαιρία αλλά δεν τον σεβάστηκε) υπάλληλο, τη φράση «Δώσε μου την παραίτησή σου»!!!

Πού ναι το μπαλάκι ΟΕΟ που ναι το μπαλάκι ΟΕΟ!!!!!!!!! Το μπαλάκι είναι πια στον ασυνείδητο υπάλληλο που δεν σεβάστηκε τίποτα και είχε το θράσος να έχει ΓΝΩΜΗ και να στηρίζει και υποστηρίζει τη δουλειά του!

Πόσο μαλάκες είμαστε λοιπόν που θεωρούμε ότι ο εργάτης-υπάλληλος κλπ έχει δικαιώματα; Πόσο μαλάκες είμαστε που νομίζουμε ότι υπάρχει κάποιος που ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ για τις ώρες που τρώμε για να κάνουμε τη δουλειά μας όσο το δυνατόν καλύτερα και να γίνει ο ΙΔΙΟΣ μάγκας; Πόσο μαλάκες είμαστε που νιώθουμε και περήφανοι για την δημοκρατία μας; ΠΟΣΟ;;;;;