Its my life!

Κάθομαι περιμένοντας και μου ‘ρχεται στο μυαλό... Το συζητούσα λίγο νωρίτερα, εδώ, με συναδέλφους και μου ‘μεινε να το σκέφτομαι: πόσες δουλειές έχω αλλάξει μέχρι να καταλήξω (;). Ήρθα στην Αθήνα το 1992...
Φοιτήτρια ακόμη έπιασα δουλειά σε μια εταιρία βιβλίων ως τηλεφωνήτρια... Δυσάρεστη ανάμνηση, όχι για τη φύση της δουλειάς αλλά κυρίως για τους ανθρώπους που γνώρισα...
Ακολούθησε ένα «γραπτό» μέσο, αδιάφορη ανάμνηση, κι ένα ραδιοφωνικό μέσο... Ευχάριστη ανάμνηση και για την φύση της δουλειάς και κυρίως για τους ανθρώπους που γνώρισα (φιλάκια αγαπημένο ΑΕΚάκι).
Ακολούθησε μοίρασμα φυλλαδίων (μπλιαχ, μπλιαχ, μπλιαχ), δεν μου έμεινε απολύτως τίποτα εκτός από κάποιες περιοχές της Αθήνας που δεν γνώριζα και έμαθα...
Ακολούθησε ένα κατάστημα παγωτών... Δυσάρεστη μα πολύ δυσάρεστη ανάμνηση, τόσο δυσάρεστη που την προσπερνάω γρήγορα-γρήγορα.
Ακολούθησε ένα κατάστημα καλλυντικών... Ευχάριστη ανάμνηση μόνο για κάποιους από τους ανθρώπους που γνώρισα, α! Και το ότι έμαθα τι θα πει eyeliner!
Ακολούθησε η τωρινή μου δουλειά... Δεν αποτελεί ανάμνηση, όχι ακόμη τουλάχιστον, αλλά όταν αποτελέσει τα συναισθήματα θα είναι πολύ μα πολύ ανάμεικτα... Διότι θα χαίρομαι για κάποιους ανθρώπους που γνώρισα εδώ, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που θα λυπάμαι και μόνο με τη σκέψη τους... Θα υπάρχουν κι άλλοι που με κάνουν να ξενερώνω με τη υποκρισία τους και μόνο που τους σκέφτομαι... Το κακό είναι πως κάποτε τα λέγαμε (με τους τελευταίους)!

Τι μου μένει απ’ όλα αυτά;
1. Πως ότι κι αν κάνει κανείς σίγουρα τον βοηθάει να ωριμάσει (ακόμη κι αν μοιράζει φυλλάδια στο φέρυ-μπόουτ για Σαλαμίνα)...
2. Πως κάποιοι άνθρωποι είναι γραφτό να τους συναντήσεις και αποδεικνύονται πολύτιμοι στη ζωή σου...
3. Πως μαλάκες, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού και πάντα, απλά τους προσπερνάς!
4. Πως σίγουρα μαζεύεις εμπειρίες και θα χεις κάτι να λες στα παιδιά σου.
(Βέβαια, η ανάμνηση του Ν. Φαλήρου θα προτιμούσα να μην υπάρχει στη ζωή μου, αλλά είπαμε και οι μαλάκες μέσα στη ζωή είναι)