Μεγάλες αλήθειες

Οι μεγαλύτερες αλήθειες για το ελληνικό ποδόσφαιρο σε ένα άρθρο!!!!!

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Ο αγέλαστος Ιστγουντ, η σεξοβόμβα Μπελούτσι και ο Μελισσανίδης με τις ανταύγειες...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

ΑΕΚ - ΟΣΦΠ: 1-3 και το ελληνικό πρωτάθλημα τελείωσε από την 5η αγωνιστική. Αλλά αυτό δεν θα πρέπει να στενοχωρεί κανέναν. Αφού η μέχρι τώρα πορεία των ομάδων δικαιώνει απόλυτα τις... προεκλογικές εξαγγελίες των προέδρων και των προπονητών τους.

Στον ΠΑΟ αναφέρθηκαν σε πλάνο πενταετίας. Που σημαίνει ότι αν δεν έρθουν αποτελέσματα τα πρώτα 4 χρόνια, δεν καίγονται κιόλας. Ετσι δεν είπε ο κ. Μαλεζάνι; Ετσι δεν επαύξησε ο (δεν χαμογελάω ποτέ, έχω είδωλο τον Κλιντ Ιστγουντ) κ. Βαρδινογιάννης; Πού είναι το πρόβλημα, δεν καταλαβαίνω. Τώρα, αν οι φίλαθλοι δεν έχουν πάρει στα σοβαρά όσα τους είπαν οι ιθύνοντες της ομάδας, ας πρόσεχαν...

Στην ΑΕΚ: «Εφήμερη χαρά» δεν χαρακτήρισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος ο κ. Νικολαΐδης; Για πενταετές πλάνο δεν μίλησε ο, «αντ' αυτού» στην ομάδα, Κατσουράνης; Οπότε οι φίλαθλοι της ΑΕΚ ας πάρουν -και αυτοί- στα σοβαρά τον πρόεδρό τους και ας χειροκροτούν την ομάδα τους, χάνει-κερδίζει. Αποτελέσματα, το 2010...

Βέβαια το ζήτημα είναι πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς τον κ. Νικολαΐδη, ο οποίος στην καριέρα του τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ως πρόεδρος έχει αποδειχτεί μέγιστος κωλοτούμπας. Ως παίκτης: παίζω, δεν παίζω στην Εθνική, αν με παρακαλέσετε, μπορεί και να παίξω. Ως πρόεδρος: ξεκινώ αγώνα κατά των οργανωμένων αλλά μόλις φέρνω Χ με το Αιγάλεω και βλέπω την κερκίδα παγωμένη, ουπς! ως άλλος Μελισσανίδης ( όχι ο τίγρης, ο άλλος με τις ανταύγειες, ο χορευταράς...) κάνω πάλι την κωλοτούμπα μου και δίνω εισιτήρια, χωρίς ΡΙΝ, χωρίς κανέναν φραγμό. Στις αλάνες της Αλεξανδρούπολης όπου ανδρώθηκες ποδοσφαιρικά, προεδράρα μου, εκείνος που ξεκινά τσαμπουκά και δεν τον πάει μέχρι τέλος αλλά μόλις τρώει τις πρώτες ψιλές υποχωρεί, είναι δύο φορές πιο γελοίος από εκείνον που δεν τον ξεκίνησε ποτέ... (βέβαια από τις αλάνες μέχρι τη Φιλοθέη ο δρόμος είναι μακρύς και -καμιά φορά- ο άνθρωπος ξεχνάει...).
Σκέρτσα

Τέλος, ο Θρύλος. Ο Σόλιντ δεν μίλησε για πλάνα πενταετίας, όσο για τον Κόκκαλη, αυτός είναι γνωστός «ψυχωτικός» («Με λένε Σωκράτη και δεν είμαι καλά: θέλω το πρωτάθλημα, τώρααα!!!»). Αποτέλεσμα; Ο Ολυμπιακός είναι ήδη 7 πόντους μπροστά (για να γίνει πιο κατανοητό: είναι σαν να έχουν 3 μαντραχαλάδες μπροστά τους «φουντωμένη» την Μπελούτσι και οι δύο να της κάνουν σκέρτσα, λέγοντας: «ναι, ρε συ Μόνικα, αλλά να, δεν ξέρω για τώρα, δεν περνάς κατά το 2010 που θα είμαι πιο έτοιμος;». Ποιος θα την πηδήξει τελικά; Σωστά μαντέψατε: ο τρίτος. Ο λιγότερο μεσο-μακροπρόθεσμος...).

Στην Ευρώπη, ας εξαιρέσουμε πάλι τους δύο που είναι απασχολημένοι με το «κτίσιμο» (το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί...). Ο Σόλιντ ήθελε τους Νορβηγούς, του έτυχαν οι Νορβηγοί. Ο Σόλιντ τούς ήξερε, τον ήξεραν κι εκείνοι. Το αποτέλεσμα αυτής της συγκινητικής «αλληλογνωριμίας» γνωστό: 1-3. Αλλά τουλάχιστον στον Θρύλο το μόνο που ειπώθηκε για Ευρώπη είναι ότι του χρόνου, στόχος είναι ο -εν Αθήναις- τελικός του Champions League. Επομένως, φέτος αράζουμε στο άνετο Καραϊσκάκη και απολαμβάνουμε τον Κάριου, τον Ζουνίνιο, τον Μπέκαμ και τον Ρονάλντο (που δεν έπαιξε στο πρώτο ματς ) να κάνουν «χαζούς» τους ημίθεους των ελληνικών ντέρμπι, Στολτίδη, Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτο... (Εφυγε κι εκείνος ο λούζερ ο Μπάγεβιτς που μάζεψε πέρυσι 10 βαθμούς και επέμενε -ο ανόητος- στον Οκκά...).
Για γέλια

Για να τελειώνουμε με τη θλιβερή ιστορία που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Το πρωτάθλημά μας είναι για γέλια και απόλυτα προβλέψιμο. Ο ΟΣΦΠ θα είναι πρώτος, ο ΠΑΟ δεύτερος, η ΑΕΚ τρίτη, ο ΠΑΟΚ τέταρτος και πέμπτη -άντε τέταρτη αλλά όχι πιο πάνω- η Ξάνθη, ο Ατρόμητος, η Λάρισα. Μέχρις εκεί. Την «ισχύ» του ελληνικού πρωταθλήματος την επικαλούμαστε μόνο όταν ως κλασικοί Ελληνες κακομοίρηδες, θέλουμε να απαξιώσουμε όποιον συμπατριώτη μας διακρίνεται στο εξωτερικό. Ο Μαχλάς πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη; Ελα μωρέ, και τι είναι το ολλανδικό πρωτάθλημα; (Ενώ στο ελληνικό, ε, τρελός ανταγωνισμός...). Ο Νταμπίζας 8 χρόνια καριέρα στην Πρέμιερλιγκ; Ελα μωρέ, και πού έπαιξε, στη μικρομεσαία Νιουκάστλ (η οποία βέβαια πέρυσι στο UEFA έριξε 7 «μικρομεσαία» τεμάχια στον 7άκις πρωταθλητή Ελλάδος Θρύλο...). Ο Χαριστέας στη Βέρντερ; Ελα μωρέ, σιγά τους ξυλοκόπους τους Γερμανούς (το γεγονός ότι η Ααχεν, ομάδα Β' Εθνικής ήρθε πέρυσι στην Αθήνα και κάρφωσε δύο στη «βυζαντινή αρχόντισσα» ΑΕΚ, αυτό φυσικά δεν μετρά. Μπορεί να το κάνει και ελληνική ομάδα Β' Εθνικής π.χ.ο Πανσερραϊκός. Να πάει στη Γερμανία και να ρίξει δύο στην 3η ομάδα της Μπουντεσλίγκα π.χ. τη Σάλκε...).

Οσο για την επιτυχία της Εθνικής Ομάδας, αυτή, αρέσει, δεν αρέσει, τσούζει, δεν τσούζει, ήταν βασικά ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ επιτυχία - ή, αν θέλετε, ελληνική αλλά με πολύ υψηλής ποιότητας γερμανικό μάνατζμεντ. Και με έναν μάνατζερ, τον Ρεχάγκελ, που περιφρόνησε απόλυτα το ελληνικό ποδοσφαιρικό πλαίσιο, αποτελούμενο από ξεδοντιάρηδες βρωμερούς αποδυτηριάκηδες και λαμόγια-παράγοντες της πλάκας. Ειδάλλως, αν δεν το έκανε, πάλι θα τον «πίναμε» και πάλι θα έφταιγαν ο αέρας, η βροχή, το φθινόπωρο, τα αμπέλια του Πόρτο, τα δάση, τα βουνά. Οι Γερμανοί, ως γνωστόν, καθ' ότι ξυλοκόποι, είναι λιγότερο ευαίσθητοι στις καιρικές συνθήκες...

ΥΓ.: Τέλος, καλό είναι να μη γίνονται αδόκιμες συγκρίσεις με το μπάσκετ. Σαφώς λιγότερο δημοφιλές σπορ από το ποδόσφαιρο αλλά τουλάχιστον οι άνθρωποί του (αν εξαιρέσεις κανά-δυο κρατικούς εκφωνητές...) είναι απείρως πιο σοβαροί. Κι όταν βγαίνουν στην Ευρώπη δεν είναι καρπαζοεισπράκτορες, αλλά έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το χειροκρότημα και τον σεβασμό των αντιπάλων τους. Αρέσει, δεν αρέσει, c'est la vie...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 04/10/2005 "