Ένα βασανιστικό ερώτημα...

Ένα βασανιστικό ερώτημα ταλαιπωρεί εδώ και κάτι χρόνια τους γύρω μου «Μα γιατί βγαίνεις συνεχώς στα ίδια μέρη; Τόσα μπαράκια υπάρχουν στην Αθήνα». Μμμμ, ναι… Κάποιες φορές, λοιπόν, μπαίνω στη διαδικασία να εξηγήσω, κάποιες άλλες βαριέμαι και λέω μαλακίες… Οι γύρω μου άλλωστε δεν συμπεριλαμβάνονται σε ένα συγκεκριμένο target group αλλά σε τουλάχιστον έξι. Τι εννοώ; Διαφορετικές ηλικίες, τρόπος σκέψης, ακούσματα.. Τι να κάνω, μεγάλωσα βλέπετε κι αν ακόμη γουστάρω Stranglers και Curάκια, τα Εξάρχεια τα χω φάει στη μάπα από τα 18 μου.

Έτσι λοιπόν επιλέγω-ουμε μαγαζιά με βασικό κριτήριο την μουσική μεν αλλά και τους ανθρώπους... Όχι τους πελάτες, το προσωπικό. Κι αυτό γιατί εκεί έξω υπάρχουν και καλά παιδιά που έχουν μεν επιχείρηση αλλά δεν σε αντιμετωπίζουν σαν... ευρώ! Θέλω λοιπόν να βγαίνω και να... μπαίνω σε μαγαζί όπου μπορώ να μιλήσω με δέκα διαφορετικούς ανθρώπους που τους αγαπάω το ίδιο και με τους οποίους θα πω κατά τη διάρκεια της βραδιάς δέκα διαφορετικά πράγματα... Αυτοί είναι οι «δικοί» μου άνθρωποι όταν θα βγω για ποτό, με κάποιους από αυτούς έχουμε κάνει διακοπές μαζί, εξόδους, μαζώξεις και φαγητά... Εχουμε μαλώσει στα σοβαρά και για πλάκα, έχω δώσει κι έχω πάρει συμβουλές, αλλά και... τούρτες στη μούρη, και παγάκια στο κεφάλι και rebbull και πολλά πολλά πολλά σφυνάκια τεκίλες. «Μα δεν βαριέσαι συνεχώς στα ίδια;» συνεχίζουν να ρωτούν οι γύρω μου.
Οχι γιατί περνάω καλά... Κι όσο θα περνάω καλά, θα αφήνω τα δήθεν μοδάτα στέκια και τα απρόσωπα μαγαζιά για σας τους νεότερους...

Κάποια ονόματα έχουν βγει για να με ταλαιπωρούν νομίζω... Και κάποια ζώδια επίσης... Οι δίδυμοι ας πούμε δεν θα πρεπε να κυκλοφορούν ελεύθεροι... Θα περάσει κι αυτό το... Δ. Θα γίνει όπως το Χ. σε λίγο... νομίζω