Κοιτάζοντας πίσω, καλά ήταν...

Με την Π. μας ενώνουν πολλά και πολλά χρόνια τώρα, γύρω στα 16... Σε όλα ταιριάζαμε, σε όλα συμφωνούσαμε, μόνο στη μουσική τα χαλάγαμε λίγο αλλά ποτέ δεν στάθηκε αρκετό εμπόδιο για να χαλάσει τα βράδια μας.
Έχουμε μοιραστεί... μεγάλες στιγμές, καταστάσεις δύσκολες, πείνες πολλές (με πορτοκάλια και μακαρόνια το καλύτερο δείπνο) και καλές στιγμές. Έχουμε μοιραστεί ή μάλλον μας ένωσαν πριν από λίγα χρόνια και απώλειες, απώλειες ανθρώπων με τους οποίους δεθήκαμε... Ακόμη και ο τρόπος που «έφυγαν» ήταν ίδιος...

Το Σάββατο, η Π. παντρεύτηκε... Έκανε το βήμα πιο πέρα...
Και εκεί, μετά το τραπέζι, στο υπόγειο στα Εξάρχεια, βλέποντάς την με το νυφικό να χορεύει με το ποτό στο χέρι, όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό... Με πήρε για λίγο από κάτω, μπήκα στον πειρασμό να τις τα πω αλλά ευτυχώς κρατήθηκα. Κυριάρχησε η λογική και η Π. πάντα ήταν υπέρ της λογικής... Ακόμη και όταν έχασε τον Τ. και την γη κάτω από τα πόδια της. Ακόμη και όταν έβλεπε τη ζωή της με τον Ν. να γίνεται ανυπόφορη... Δεν την έχω δει ποτέ να κλαίει, να δακρύζει πολλές φορές αλλά κάπου εκεί κυριαρχούσε η ψυχραιμία.

Ξεκινώντας μια νέα ζωή (κυριολεκτικά), την είδα καλά...
Πατούσε γερά στο έδαφος... Και ξέρει πως μπορεί να το κάνει καλύτερα από τον καθένα... Αυτό που δεν ξέρω αν ξέρει είναι η δύναμη που έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια στους γύρω της... Και σε μένα εκείνο το καλοκαίρι, εκείνα τα δύο καλοκαίρια...
Να σαι καλά ρε φιλενάδα...