Περί άγχους και άλλων...

«Μα γιατί αγχώνεσαι;», Λοιπόν, δεν πάει άλλο, βαρέθηκα να ακούω τούτη την ερώτηση και την επόμενη φορά που θα κλιθώ να απαντήσω, μάλλον θα ρίξω καντήλια. Είναι δυνατόν; Γιατί αγχώνεσαι; Γιατί έτσι είμαι εγώ, ζω με το άγχος, επιβιώνω από το άγχος, είναι συνυφασμένο με μένα και απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Οκ, ενίοτε έχω και αντικειμενικούς λόγους αλλά θα τους πω σε σένα; Μπα όχι... Τις πιο πολλές πάντως φορές δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος... Απλά έτσι είμαι και το παλεύω (τελευταία με ομοιοπαθητική, καθώς η συμβατική μας τελείωσε και τα χεράκια μας επίσης)