Κάθε Πάσχα η ίδια ιστορία...

Κάθε Πάσχα η ίδια ιστορία... Οι πάντες γύρω μου να μιλούν για την θρησκεία, την πίστη, τη νηστεία... Και τσαντίζομαι και με αυτές τις κάθετες απόψεις που εκφράζουν κάποιοι... Είναι μεγάλη κουβέντα και δεν θα το ξημερώσω εδώ για να πω τι πιστεύω, είμαι κι από ξενύχτι. Απλά δεν μπορώ άλλο «ανάθεμα».

Δηλαδή, χαλαρά, εντάξει, οι παπάδες είναι αδερφές και τραβεστί και απατεώνες και δεν ξέρω τι άλλο αλλά δεν είναι αυτοί η θρησκεία. Η εκκλησία είναι τόπος συγκέντρωσης πάσης φύσης κουτσομπόλων αλλά δεν είναι μόνο αυτό... Και η νηστεία, αχ αυτή η νηστεία... Είναι απλά ένα προσωπικό θέμα και ακριβώς έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται...
Οσο για την πίστη, έλεγα πως πιστεύω από παιδί... Έμαθα να πιστεύω από τα 18 μου κι έπειτα...

Και πιστεύω στο Θεό, όποιος κι αν είναι, όπου κι αν βρίσκεται...
Πιστεύω γιατί είμαι ανασφαλής και έχω ανάγκη κάθε φορά που έχω πρόβλημα να ζητάω τη βοήθεια της Παναγίτσας, κάθε φορά που φοβάμαι να κάνω τον σταυρό μου
Πιστεύω γιατί βρέθηκα στο Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα και τα συναισθήματα, το δέος δεν περιγράφεται με λόγια... Σίγουρα κάτι γίνεται εκεί... και δεν έφταιγαν τα καραβάνια με τους γαύρους και τους βάζελους που έπεσαν μούρη με μούρη στον... Γολγοθά (τον κανονικό!)
Πιστεύω γιατί είδα έναν άνθρωπο χωρίς ελπίδες ζωής, να ξυπνάει, να ζητάει... Coca cola και να διαψεύδει με τον καλύτερο τρόπο την κλασική ιατρική...
Πιστεύω απλά, έτσι νιώθω... αλλά δεν νηστεύω όπως θα έπρεπε (σύμφωνα δηλαδή με την θρησκεία).
Αν είμαι καλή χριστιανή; Μάλλον όχι, έχω νιώσει απέχθεια για ανθρώπους, έχω νιώσω μίσος κάπως, δεν είμαι σίγουρη αν είναι έτσι το μίσος. Θέλησα να κάνω –λίγο- κακό σε άνθρωπο και βλαστήμησα κι έβρισα όταν έχασα αγαπημένους μου ανθρώπους. Ισως δεν θα ‘πρεπε γιατί ο καλός –άγνωστος κατά τον Στάινμπεκ- Θεούλης μου έχει φερθεί καλά μέχρι τώρα...

Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν είναι τέλειος χριστιανός. Ισως να πλησιάζουν στη τελειότητα άνθρωποι που βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης, στην Σιέρα Λεόνε ή δεν ξέρω εγώ που, μόνο για να βοηθήσουν πιτσιρίκια που πεθαίνουν της πείνας...

Ίσως αυτοί, οι γιατροί, οι εθελοντές οι κλπ. Να πλησιάζουν την αγιοσύνη. Σίγουρα όχι οι κυριούλες που βλέπουν το νήμα της ζωής του να λιγοστεύει και τρέχουν στις εκκλησίες να σώσουν την ψυχή τους. Θα μπορούσαν να το κάνουν με τον παραπάνω τρόπο όπως μια κυριούλα από την Θεσσαλονίκη που είδα πρόσφατα σε ένα ντοκιμαντέρ.

ΥΓ. Ο Χριστός δεν ήταν ο μεγαλύτερος δημοκράτης; Ας κάνει τότε ο καθής ότι θέλει...