Για τον Αλεξ και όσους θα πάρουν σειρά...

Κάποτε σε είπαν γραφικό που έτρεχες, στην ηλικία σου, σε αντιρατσιστικές πορείες, που πήγαινες τον γιο σου στο δημόσιο δημοτικό σχολείο, ναι, εκεί που το 60% των μαθητών είναι Αλβανάκια... Σε είπαν γραφικό που έλεγες στον γιο σου ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ανεξαρτήτου ηλικίας» και που τον άφηνες να παίζει μπάλα με ξένους στο πάρκο... Ομως, το δικό σου παιδί δεν έφτυσε ποτέ συμμαθητή του, φιλαράκι του ή οποιονδήποτε επειδή είναι «ξένος». Δεν θα έφτανε ποτέ στο σημείο να σκοτώσει... Απλά το είχες μεγαλώσει σαν άνθρωπο κι όχι σαν... ζώο.

Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί που λένε πως στη επαρχία τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε ένα υγιές περιβάλλον; Εξακολουθούν να το πιστεύουν; Και πόσοι είναι αυτοί που δεν μετάνιωσαν για τις όποιες φορές απομάκρυναν τα παιδιά τους από μια παρέα μεταναστών, ή μιλώντας μπροστά τους για τα εγκλήματα των ξένων μετά την τραγωδία στη Βέροια; Αλλά όχι, εμείς οι Ελληνες δεν είμαστε ρατσιστές... Είμαστε εγκληματίες ρατσιστές...

Τι είναι χειρότερο από το να χάνεται μια ανθρώπινη ζωή και μάλιστα παιδιού; Χειρότερο είναι να φτιάχνεις ανθρώπους που μπορούν να φτάσουν σε σημείο να αφαιρέσουν ακόμη περισσότερες ζωές... Χειρότερο είναι να γεννάς παιδιά και με το ανύπαρκτο, εγκληματικό και μίζερο μυαλουδάκι σου, να τα κάνεις σαν εσένα κι ακόμη χειρότερα, ανθρώπους που όχι απλά δεν χρειάζονται στην κοινωνία, αλλά δεν θα έπρεπε να επιβιώνουν καν...
Και αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα, θα πω μόνο πως καταρχήν φταίνε οι αλήτες οι γονείς τους και κατόπιν και τα παιδιά που δεν θα μείνουν για πάντα παιδιά, δυστυχώς...