Να τι έμαθα φέτος το καλοκαίρι...

Ήταν ένα λαστιχάκι σαν αυτά που χρησιμοποιούμε για να κλείνουμε πρόχειρα χάρτινες συσκευασίες... «Γυρόφερνε» εκεί στο πάτωμα για μέρες ή μάλλον εβδομάδες... Ήταν σαν ένα σημάδι, δεν το μάζευα επίτηδες... Ήταν σαν ένα όριο που μπήκε ανεπαίσθητα. Το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου ήταν αναμφισβήτητα... Αλλά μέσα από όλα τα κακά βγαίνει και κάτι καλό και αυτή η περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση...

Βγαίνοντας και πάλι στον κόσμο έπειτα από δύο και πλέον μήνες, ένα είναι σίγουρο πως έμαθα. Επανεκτίμησα ανθρώπους, έδωσα άλλο νόημα στη λέξη «φίλος» και υπόσχομαι απ’ δω και στο εξής να χρησιμοποιώ πιο σπάνια αυτή τη λέξη... Αυτό που συνήθως έλεγα θεωρητικά το έμαθα στην πράξη: ΦΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ. Αυτό έμαθα φέτος στο καλοκαίρι... Και διαπίστωσα πως τελικά είχα πολύ λιγότερους από ότι πίστευα...

Όχι δεν είναι γκρίνια αλλά νιώθω ακόμη πίκρα για το γεγονός ότι βρέθηκα να ζητάω όσο τίποτε άλλο την παρέα ακόμη και από το τηλέφωνο (για επίσκεψη δεν το συζητάμε) των φίλων μου και να μην την έχω... «Μα, τρία λεπτά δεν μπορείς να διαθέσεις για να πάρεις ένα τηλ.;» σκεφτόμουν και δυστυχώς διαπίστωσα πως όχι, δεν μπορούσαν να διαθέσουν...

Εκείνα τα ατελείωτα απογεύματα στο μπαλκόνι, στο Παγκράτι, με 40 βαθμούς θερμοκρασία, λίγες ήταν οι φορές που ξεχάστηκα... Ελάχιστες αλλά άξιζαν. Άξιζε επίσης το γεγονός ότι έστω και αργά κατάλαβα πόσο εύκολο υποκρίνονται οι άνθρωποι... Και πόσοι λίγοι είναι αυτοί που έχουν τα κότσια να μην το κάνουν και να ναι αληθινοί...


ΥΓ. Ευχαριστώ hob, ξέρεις...