Κι αν εκείνη τη στιγμή έλεγες οτιδήποτε άλλο από την μαλακία που είπες; Μπορούσες να μην μιλήσεις... Τόσο απλό. Τίποτα.
«Ναι, οκ, συμφωνώ, λέγε εσύ τα δικά σου, εγώ έχω άλλα σχέδια... Τυχοδιωκτικά. Υπάρχουν πολλοί μαλάκες εκεί έξω που περιμένουν να πέσω πάνω τους. Εσύ έχεις φτιάξει τη δική σου εικόνα. Ομορφη δεν λέω. Αλλα δεν ταιριάζει με τη δική μου. ΟΧΙ, η δική μου δεν είναι όμορφη... Για την ακρίβεια, ομιχλώδης είναι... Ναι.. Ομιχλώδης... Και λίγο αρρωστημένη».
«Ετσι, των άκρων είσαι πάντα. Στα λόγια όμως μόνο... Αλλού είναι τα άκρα, ακούς ρε; Οχι εκεί που έψαχνες. Εκεί, μόνο αρρώστια. Μιάμιση δεκαετία; Κάπου τόσο. Ηταν αρκετή. Και τώρα; Πνήξου πάλι. Στη λίμνη που εσύ έφτιαξες. Δική σου είναι. Καντη ότι θες. Δικό σου θέμα... Ποιος θα στο λύσει; Εγώ; Μπα, δεν παίζει. Πλάκα έχει. Το χες μπροστά σου αλλά που να το δεις... Εφευγες για αλλού, μακρινά, σκοτεινά λιμάνια... Οχι όμορφα, άσχημα. Ομως, έφευγες με κεκτημένη ταχύτητα... Κι άργησες να το καταλάβεις. Χα, το βλέπεις τώρα; Αργά!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου