Και τότε θα γράφουμε...

Αναμνήσεις από το μέλλον: 28 Αυγούστου 2017

Σενάριο 1. (Θα θέλαμε να γράφουμε) «Δέκα χρόνια πριν, μια φοβερή πυρκαγιά ξέσπασε στη χώρα. Ευτυχώς, τα προειδοποιητικά συστήματα, οι πρόσφατες φωτιές στην υπόλοιπη Μεσόγειο και στην Ελλάδα είχαν θέσει τον κρατικό μηχανισμό σε επιφυλακή. Υπήρχε πρόβλεψη, κεντρικός σχεδιασμός και έτσι γλιτώσαμε τα χειρότερα. Οι κατοικημένες περιοχές εκκενώθηκαν εγκαίρως. Μία μάνα και τα τέσσερα παιδιά της σώθηκαν από βέβαιο θάνατο, χάρη στον συντονισμό των δυνάμεων πολιτικής προστασίας. Σήμερα, χάρη στα προγράμματα προστασίας των καμένων περιοχών, δάσος και άνθρωποι μπορούν να ανασαίνουν, να ζουν και να ελπίζουν κάτω από την αυγουστιάτικη πανσέληνο».

Σενάριο 2. (Θα μπορούσαμε να γράφουμε) «Κάτω από την αυγουστιάτικη πανσέληνο του 2007, το ελληνικό καλοκαίρι πνίγηκε σε μια κόλαση φωτιάς. Οι Αρχές μίλησαν για οργανωμένη επίθεση. Επειδή έφταναν οι εκλογές, για να μη μείνουν αόριστες οι υποψίες, ξεκίνησε επί τόπου έρευνα και σε λίγες εβδομάδες κατονομάστηκαν οι ύποπτοι. Εμαθε ο λαός ποιοι και με τι συμφέροντα τον έκαψαν. Ξεκίνησε αμείλικτη η δίωξή τους. Σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, οι εμπρηστές έχουν πλέον τιμωρηθεί με κάθε αυστηρότητα. «Αναπαύθηκαν οι ψυχές των δικών μας», είπαν οι συγγενείς της μάνας με τα τέσσερα παιδιά που χάθηκαν στην καταστροφή».

Σενάριο 3. (Αυτό που, δυστυχώς, θα γράψουμε) «Το καλοκαίρι του 2007 η μισή Ελλάδα έγινε στάχτη. Ανθρωποι κάηκαν αβοήθητοι. Χωριά ολόκληρα σβήστηκαν από τον χάρτη. Κανένα σχέδιο δεν υπήρχε για τον έλεγχο της συμφοράς, έτρεχαν όλοι αλλόφρονες, ασυντόνιστοι, ανεπαρκείς. Η φωτιά σταμάτησε, όταν δεν υπήρχε τίποτα πια να καεί. Κανείς δεν έμαθε ποτέ, τι, γιατί, ποιος.
Σήμερα, στον ρημαγμένο τόπο που ήταν κάποτε η Πελοπόννησος, λένε πως αν περπατήσεις κάτω από το φεγγάρι του Αυγούστου, τον δρόμο ανάμεσα στην Αρτέμιδα και τη Ζαχάρω, θα σε βαρύνει μια μαύρη σκιά. Και θα ακούσεις μια γυναικεία φωνή να ρωτάει: «Πείτε μου, από πού να πάω, να σωθώ; Πού να πάω, να σώσω τα παιδιά μου»;
Της Ρίκας Βαγιάνη στο «ΕΘΝΟΣ» (29/8)