ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!

«Η Κυριακή είναι αργία. Για τους άλλους... Εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δουλεύω πάντα τις Κυριακές. Είκοσι χρόνια σ' αυτήν την εφημερίδα κι άλλα δέκα αλλού.

ΠΛΗΡΩΝΟΜΑΣΤΕ που δουλεύουμε τις Κυριακές. Με μια προσαύξηση του ημερομίσθιου· τα «κυριακάτικα». Ομως αν αυτό το κάνεις μια ολόκληρη ζωή -να μην είσαι ποτέ ανέμελος και χαλαρός την Κυριακή- δεν πληρώνεται ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου, δεν υπάρχει τέτοια αμοιβή. Ακόμη κι αν σ' έχει ξεμυαλίσει η φιλοδοξία· σαν γκόμενα είναι για τα μπάζα, δεν φτουράει μία μπροστά στην ανέμελη Κυριακή.

ΣΟΥ κάθεται στο στομάχι το φαΐ! Οσο περνάει η ώρα και το ψητό με τις πατάτες αργεί απ' τον φούρνο να βγει, σου ανεβαίνουν οι σφυγμοί! Ολοι σε παρεξηγούν, κανείς να σε καταλάβει δεν μπορεί.

«ΗΡΘΕ επιτέλους μια φορά σπίτι μας να του κάνουμε το τραπέζι και κοιτάζει συνέχεια το ρολόι του πότε θα φύγει! Εχει καβαλήσει μεγάλο καλάμι, δεν κάθεται να πιούμε ένα καφεδάκι, να φάμε ένα γλυκό, να πούμε δυο κουβέντες σαν άνθρωποι... Λες και κάνει αγγαρεία. Μεγαλοπιάστηκε φαίνεται και δεν γουστάρει την παρέα μας. Δεν πρόλαβα να σερβίρω ένα φρούτο και σηκώθηκε κι έφυγε. Τόσο ακατάδεκτο να 'χει γίνει πια αυτό το παιδί; (!)».ΤΟ τι πιστεύει για μένα η θεία μου το γνωρίζω καλά. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να της εξηγήσω ότι πρέπει απαράβατα μέχρι τις 5 να 'χω στείλει το κείμενο, γιατί αλλιώς ο Μπάμπης σημαίνει «κόκκινο συναγερμό»· θα πάει πίσω όλη η εφημερίδα, με αποτέλεσμα να φταίω εγώ που έφυγαν χωρίς την «Ε» τα αεροπλάνα για τη Ρόδο και την Κω.Η θεία μου θεωρεί πως έχω «μεγαλοπιαστεί»!

Ενώ η ζωή μου από παιδί, στη βαριά βιομηχανία της πληροφόρησης έχει εγκλωβιστεί. Είμαι ένα γρανάζι σε μια αλυσίδα παραγωγής καθημερινή, που με χρονόμετρο λειτουργεί· αν αργήσεις εσύ, πάει πίσω όλη η παραγωγή. Το τελικό προϊόν - η εφημερίδα, δεν θα προλάβει να φύγει εξαιτίας σου τα ξημερώματα για κάθε ακριτική περιοχή. Πρέπει να γράψεις 600 λέξεις ΤΩΡΑ (!), ό,τι κατεβάζει η κούτρα σου· η στήλη να μπαζωθεί. Εκείνο το «δεν είχα έμπνευση» που λένε οι συγγραφείς, σε μας, τους ταπεινούς προλετάριους του πνεύματος, σαν κακόηχο ανέκδοτο αντηχεί· Δεν γίνεται να κυκλοφορήσει η σελίδα λευκή...

ΠΟΙΟΣ να σε καταλάβει; Εδώ η ίδια η μάνα μου η συγχωρεμένη με ρώταγε κάθε φορά: «Τι δουλειά κάνεις;» Κι όταν ήθελε να μ' εκνευρίσει, να μου σπάσει τα νεύρα, γιατί θεωρούσε ότι δεν αφιερώνω σ' αυτήν με σεβασμό τον απαιτούμενο χρόνο, έλεγε: «Κάτσε να φάμε σαν οικογένεια, να μιλήσουμε και το στέλνεις το κείμενο μετά. Δεν τελειώνει η δουλειά»...

ΚΑΤΣΕ να φάμε σαν οικογένεια, να πιούμε ένα καφεδάκι, να μιλήσουμε και το στέλνεις το κείμενο μετά. Δεν τελειώνει η δουλειά»... «Κάτσε να φάμε, να πιούμε ένα κεφαδάκι, να μιλήσουμε σαν άνθρωποι»... Είναι οι φράσεις που μ' εκνευρίζουν περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Εχω κόψει επαφή με παιδικούς μου φίλους -που 'ναι χαλαροί και αραχτοί- επειδή ξεστόμισαν τη φράση αυτή. Θυμώνω ιδιαίτερα με το «σαν άνθρωποι»! Με πληγώνει, με υποτιμά, μου συνθλίβει το κάθετι· γιατί δεν είμαι άνθρωπος εγώ κανονικός, ένα γρανάζι νιώθω σε μια ανθρωποφάγο μηχανή.

ΜΙΑ ανέμελη Κυριακή! Αυτό ονειρεύομαι μόνο. Να ξυπνήσω ένα ωραίο πρωί και να μην έχω υποχρέωση να γράψω κείμενο. Ν' αράξω στην παραλία της Χαλκίδας και να χαζεύω ξανά, όπως παλιά, τα τρελά νερά, να πάνε έξι ώρες πάνω και να ξαναγυρίζουν έξι ώρες κάτω· κι ύστερα να πάω με τα πόδια στο σπίτι της θείας μου και να περιμένω όση ώρα θέλει για να βγει το αρνάκι απ' το φούρνο· «μη βιάζεσαι θεία, άσ' το να ψηθεί καλά, μη βιάζεσαι· χα-λα-ρά»!..

ΔΕΝ ταιριάζει σε φυσιολογικούς ανθρώπους αυτή η δουλειά. Να γράφεις χωρίς ρεπό κάθε μέρα με ελεύθερο θέμα και να εκτίθεσαι σε χιλιάδες απαιτητικούς αναγνώστες. Που δεν πρέπει να τους διαψεύσεις γιατί σε γουστάρουν, σε πιστεύουν και πάνε κάθε μέρα στο περίπτερο για πάρτη σου. Δεν στίβεις μόνο το μυαλό σου για να βάλεις στη σειρά και να 'χουν νόημα οι λέξεις. Καταθέτεις καθημερινά κι ένα κομμάτι απ' την ψυχή σου. Χτυπάει γρήγορα η καρδιά σου για να προλάβεις, ανεβαίνει η πίεσή σου.

ΜΙΑ ανέμελη Κυριακή! Αυτή ονειρευόμαστε ύστερα από 35 χρόνια σκληρής καθημερινής δουλειάς. Ομως οι περισσότεροι παλιοί συνάδελφοι -όπως ο θείος μου ο Πάνος- δεν πρόλαβαν να τη ζήσουν· έφυγαν από εμφράγματα και εγκεφαλικά...

ΜΙΑ ανέμελη Κυριακή! Δεν θα γράψω αύριο φίλε-η μου: απεργώ γιατί ονειρεύομαι την Κυριακή αυτή...

Ανδρέας Ρουμελιώτης, Ελευθεροτυπία 26/11/2007»