Nada

Το απόλυτο κενό... Μέρες σαν κι αυτές με το απόλυτο κενό... Δεν θες να μιλήσεις, να ακούσεις, να νιώσεις... Τίποτα... Και ψάχνεις -παντα αυτό κάνεις- ψάχνεις, ψάχνεις, ψάχνεις να βρεις τι φταίει; Γιατί πάλι τόσο μόνη; Γιατί να μην υπάρχει κάτι, κάποιος να σε κάνει να σηκωθείς απ το κρεβάτι χαμογελώντας, να σου απλώσει το χέρι με μια κούπα καφέ, να σου πει απλά "είμαι εδώ" και αυτό, τίποτε άλλο...
Και διαπιστώνεις -πάλι- πόσο πολύ φοβάσαι την μοναξιά και πόσο πολύ χρειάζεσαι μια παρουσία δίπλα σου, απλά μια παρουσία, δίχως ουσία, δίχως τίποτα, μια παρουσία... Και διαπιστώνεις -πάλι- πόσο αδύναμη είσαι, πόσο τσάμπα μαγκάκι, πόσο μετέωρη απλά και μόνο επειδή δεν υπάρχει αυτό που συνήθισες να έχεις όλα αυτά τα χρόνια...
Και επειτα, ξυπνάς για λίγο, παίρνεις λίγο τα πάνω σου και σκέφτεσαι ΄μα ήταν χάλια΄, ήταν όμως εδώ και δεν ένιωθες ότι είσαι η δεύτερη και τρίτη προτεραιότητα για όλους, ήσουν η πρώτη, έστω κι έτσι, χάλια... Και έπειτα τσαντίζεσαι με τον εαυτό σου και τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό σου...
Και πάλι το απόλυτο κενό...