Οχι, φίλε...

Ξυπνάς ένα πρωί και όλα είνα αλλιώς... Είσαι αλλού, είσαι αλλιώς, είσαι άλλος... Ολοι όσοι είχαν σημασία., όλα όσα είχαν σημασία, έχουν... εξατμιστεί.
Πέρασα την ιστορία των τελευταίων ημερών στο κρεβάτι. Την Κυριακή πορεία κι έπειτα πυρετός, σούπες, κρεβάτι. («όχι, τα χημικά κανονικά έπρεπε να είχαν σκοτώσει τον ιό» είπε ο γιατρός).

Αδυνατούσα να βγω εκεί έξω, να πάω και στις άλλες πορείες, να βγάλω την οργή μου... Προσπάθησα να καλύψω το κενό με ενημέρωση... Ενημέρωση μέσω ραδιοφώνου και μέσω ίντερνετ. (πόσες φορές σκέφτηκα ότι το νετ μπορεί πια να αλλάξει τον κόσμο). Ενημερώθηκα. Ποικιλοτρόπως. Και αντικειμενικά. Τηλεόραση είδα ελάχιστα. Ενημερώθηκα και έχω άποψη. Ναι. Μα είχα άποψη. Μα δεν ανακάλυψα τώρα τον κόσμο. Μα δεν μπήκα ούτε μια στιγμή στο τρυπάκι να συμψηφίσω την τραγωδία της δολοφονίας του μικρού με το ξέσπασμα των επεισοδίων. Αλλο το ένα, άλλο το άλλο, λέω από την πρώτη στιγμή.

Τι καινούργιο έμαθα, λοιπόν, όλες αυτές τις μέρες; Τίποτα καινούργιο. Οχι, δεν είναι κάτι νέο για μένα η αστυνομική βία, δεν είναι κάτι... περίεργο ο φασισμός που υπάρχει από τα όργανα «της τάξης». Οχι, τον έχω ζήσει στο πετσί μου. Τον έχω ζήσει όντας μέλος... περιθωριακών ομάδων-χουλιγκάνων, τον έχω ζήσει ως απλός πολίτης, τον έχω ζήσει ως γειτόνισσα του ΑΣ Παγκρατίου, τον έχω ζήσει ως φαν των Εξαρχείων, τον έχω ζήσει όλα αυτά τα χρόνια, 16 στον αριθμό, που βρίσκομαι στην Αθήνα.

Οχι, εγώ δεν ανακάλυψα τον κόσμο. Αυτή η ασχήμια υπάρχει εκεί έξω και απλά επιλέγουμε να μην την βλέπουμε. Γελάω τώρα με τύπους που ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι «η αστυνομία δεν είναι δίκαιη, δεν φέρονται σωστά»! Γελάω με τύπους που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι «δεν υπάρχει κράτος» γιατί άφησε να καούν τα Ζάρα.

Οχι, φίλε! Κράτος δεν υπάρχει γιατί αφήνει γεροντάκια να πεθαίνουν απ το κρύο στα πεζοδρόμια της Ομόνοιας. Κράτος δεν υπάρχει γιατί αφήνει τους τοξικομανείς εξαθλιωμένους να πεθαίνουν σαν σκυλιά στο Μουσείο και το Δημαρχείο. Κράτος δεν υπάρχει γιατί δίνει σε αμόρφωτα όντα όπλα χωρίς να τους έχει πει: «Ετσι θα το χρησιμοποιήσεις, καραγκιοζάκη». Κράτος δεν υπάρχει όσο υπάρχουν μανάδες που ταΐζουν τα μωρά τους από το ίδρυμα αστέγων του δήμου Αθηναίων. Κράτος δεν υπάρχει γιατί επιτρέπει απ το ΙΚΑ και το κάθε ΙΚΑ να κάνει κατάσχεση στις τρεις απ τις τέσσερις καρέκλες του γεράκου για ένα χρέος 10 ευρώ.
Το κράτος κάνει το μεγαλύτερο πλιάτσικο, όλα αυτά τα χρόνια, ανεξάρτητα με το κόμμα που κυβερνάει... Γι αυτούς και άλλους τόσους λόγους δεν υπάρχει κράτος. Κι όχι γιατί άφησε να καούν τα H&M. Η Σώτη Τριανταφύλλου το είπε κι εγώ που θα αρχίσω να την διαβάζω από αύριο (καθότι είχα μια άρνηση στους ελληνες συγγραφείς μέχρι προχθές), το προσυπογράφω: «Μας έχουν κατακλύσει βιτρίνες με προϊόντα που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε»!

Οχι, εγώ δεν ανακάλυψα τον κόσμο, την τελευταία εβδομάδα. Δεν στρίβω το βλέμμα μου αλλού όταν βλέπω εξαθλιωμένους τοξικομανείς στους δρόμους, δεν βάζω το κεφάλι μου στην άμμο όταν αντικρίζω γεροντάκια να ζητούν ένα κομμάτι ψωμί στο δρόμο...
Απλά, άλλαξα. Συχαίνομαι να ζω με διλήμματα και δεν θα το κάνω ποτέ ξανά... Κι αν το ένστικτό μου με οδηγεί, αυτό θα ακολουθήσω. Οσο γραφική κι αν φαίνομαι... εκεί έξω.