απλά τυχαίνει να συμφωνούμε...

Οχι, δεν εργάζομαι στην Ελευθεροτυπία, δεν την προωθώ, απλά κάποια πνεύματα από κει μέσα γράφουν ωραία, σκέφτονται ακόμη πιο όμορφα και εκφράζουν πολλούς απ αυτούς τους ανθρώπους που δεν είναι οι κατά κόσμον κουλτουριάρηδες αλλά στηρίζονται στη δική τους, την μοναδική κουλτούρα, αυτή που έχουν μέσα τους, γι αυτούς κι όχι για να φαίνονται... Αυτοί μ αρέσουν και τα δικά τους λόγια αξίζει να διαβαστούν και να μεταφερθούν περισσότερο από τις δικές μου σκέψεις... Άλλωστε, κάποιες φορές, απλά τυχαίνει να συμφωνούμε...

«Προς τους κατευθείαν απογόνους του Μεγάλωφ Αλεξάντρωφ και λοιπούς αμερικανόφωνους περί την Αχρίδα εθνικιστές: όταν ένας δημοσιογράφος ή πολιτικός ή πολίτης

ή και θεία μου η Φωτούλα

εκφέρει τη γνώμη του φερ' ειπείν για τις φράουλες, δεν είναι υποχρεωμένος να καλέσει εις συνομιλίαν μία φράουλα ή έναν φραουλοπαραγωγό ή το θερμοκήπιο το ίδιο.

Ευτυχώς σε αυτήν τη χώρα έχουμε ακόμα δημοκρατία και μπορούμε να επιλέγουμε με ποιους συνομιλούμε. Οταν ας πούμε ομιλούμε για τους ναζί, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να καλέσουμε έναν εκπρόσωπό τους ως συνομιλητή μας.

Επίσης καμμία δεοντολογία δεν μας υποχρεώνει στον διάλογο ως μοναδική μέθοδο γνώσης ή έκθεσης των απόψεών μας. Η ομιλία (για τον φασισμό, ας πούμε) δεν προϋποθέτει συνομιλία (με τον φασισμό) ούτε πολύ περισσότερον τη συνεπάγεται. Μάλιστα σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: κανένας διάλογος με τον θάνατο.

Συνεπώς οι πολιτικώς ορθές απόπειρες εξαναγκασμού σε «διάλογο» μάς βρίσκουν τόσον παγερά αδιάφορους όσον και οι απόπειρες ιδεολογικής τρομοκρατίας από πάσης φύσεως πελάτες της Αμερικανικής Πρεσβείας (φταίει δεν φταίει η έρμη για την επάρκεια των πιονιών της)...

Υ.Γ.: Οσο για το αν είναι «στρατευμένη» η δημοσιογραφία που κάνουμε, και βέβαια είναι! Ουδέποτε υπήρξαμε «αντικειμενικοί» ούτε θέλαμε να είμαστε· στρατευμένοι είμασταν και θα είμαστε σε ό,τι επιλέγουμε, και κατά τις απόψεις και κατά τον τρόπο. Για ό,τι αγαπάμε, μας συγκινεί και μας πείθει θα κοπτόμεθα, θα απολογούμεθα, θα εξηγούμε και θα ψάχνουμε.

Εμάς το μέλλον μάς προσπέρασε.

Αδικον.

Μας έκλεισε κάποτε το μάτι και μας έταξε τον ουρανό με τ' άστρα.

αλλά αίφνης εκεί στη δεκαετία του '80 τα ταξίδια προς τους ουρανούς και τ' άστρα ανεκόπησαν, ανεβλήθησαν επ' αόριστον...

...το μέλλον για μας άρχισε να αργεί να 'ρθει κι εμείς στο μεταξύ μεγαλώναμε. Τώρα το μέλλον

ξανάρχεται, ετοιμάζεται να στήσει βάση στο φεγγάρι, σταθμό για τα ταξίδια στον Αρη, τώρα το μέλλον τρέχει ξανά, αλλά εμάς μας αφήνει πίσω του. Αδικον.»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/12/2006, ΣΤΑΘΗΣ