Παρελθόν... Άλλες φορές γυρνάει και μας πλακώνει...Τα πρόσωπα, η μουσική, οι έφηβοι που μεγάλωσαν και έγιναν άντρες, οι κάφροι που απλά δακρύζουν περιγράφοντας αυτά για τα οποία κάποτε θα ήταν συνυπεύθυνοι...
Η μουσική... Η μουσική που έμεινε η ίδια έστω κι αν το live έγινε μόδα, έστω κι αν ο dj παίζει «αλλού» τις έτσι κι αλλιώς χαοτικές μουσικές του, έστω κι αν το πατάρι έμεινε μόνο να τον θυμίζει όπως και το «Ocean Spray».
Η ταμειακή εκεί, αλλά δίχως την Ε. Ίδια ωστόσο, όπως και τα φώτα... Και ο Θ. Εκεί αλλά όχι πια τα βράδια... Δυσκολεύεται να μιλήσει, να τραγουδήσει και να χορέψει όπως τότε... Δεν δυσκολεύεται να αστειευτεί, έστω κι αν δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός.
Η Jose εκεί κι αυτή με πολλούς «εραστές»...
«Χάρηκα που σας είδα»... κάτι τέτοιο μένει μόνο τελικά να θυμίζει.... «Έχουν περάσει 11 χρόνια ρε συ;» «Αμέ...» και οι «συχνότητες» μάλλον εκεί θα είναι. Κύκλος... Κάποτε, κάποιος προσπαθούσε να εξηγήσει... μεταφυσικά τη λέξη. Ίσως να είχε και δίκιο.
1 σχόλιο:
ημουν κι εγω μια απο τις ακτινες του. Εχασα ομως τις διαστασεις...
Δημοσίευση σχολίου