Κυριακή, Δεκεμβρίου 14, 2008

Οχι άλλη λησμονιά σ αυτόν τον τόπο...


«...καλύφθηκε από καπνογόνα ουρανός... δεν υπάρχει ουρανός... δεν υπάρχει μπλε... δεν υπάρχει τίποτα... σας αρέσει»;;;; Η φωνή-κραυγή του παλικαριού, γυμνού από τη μέση και πάνω, στην διαδήλωση του Σαββάτου μου έφερε δάκρυα στα μάτια, στο δευτερόλεπτο.
Πέρασε κιόλας μια βδομάδα, σκέφτομαι, απ την βραδιά που δολοφονήθηκε ο μικρός... Τόση στεναχώρια, οργή, θλίψη, απογοήτευση, εγρήγορση, πυρετός, με τα χημικά να έχουν ποτίσει την ατμόσφαιρα, να βρίσκονται ακόμη στο φουλάρι της Κυριακής.
Μία εβδομάδα μετά κάθομαι και σκέφτομαι «τι πρόβλημα έχεις και δεν μπορείς να προχωρήσεις; Να κάνεις τα απλά καθημερινά πράγματα δίχως να σκέφτεσαι τι γίνεται στο κέντρο, τι έγινε στο κέντρο; Να πας για ψώνια ή κομμωτήριο; Τόσο καιρό το λες, γιατί δεν μπορείς να το κάνεις;» δεν έχω βρει απάντηση...

Ξαναγυρνάω στο Σάββατο του Αγίου Νικολάου... Απ το πρωί βόλτες στο Σύνταγμα, στην εκδήλωση για το περιβάλλον, στα Εξάρχεια για βιβλία, στη Σόλωνος για φαγητό... Στις συζητήσεις μας με την κολλητή μου πρωταγωνιστούσαν τα προσωπικά προβλήματα σχέσεων, ανθρώπων... Της έλεγα για όλα αυτά που έχουν γεμίσει ή αδειάσει την ζωή μου, τον τελευταίο καιρό. Τα πρόσωπα, το περιοδικό, αυτά που έμαθα απ τις ξεχωριστές προσωπικότητες που υπάρχουν εκεί έξω...
Η κολλητή μου γιόρταζε και θα την συναντούσα το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου για ποτάκια δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Λίγο πριν απ τις 11 η αδελφή μου στο τηλέφωνο: «Ρε συ, έχουν ξεφύγει τελείως οι μπάτσοι; Πυροβόλησαν έναν πιτσιρικά στα Εξάρχεια». Χάθηκα για λίγο... Είναι πολλά τα πιτσιρίκια – φιλαράκια μου στα Εξάρχεια... Παίρνω τον Λ. «τι έγινε ρε παιδί μου; Τι έγινε;;; Ποιος είναι;;; Τι έγινε;;;» φωνάζω. «Αστο, μόνο 15 χρονών, καταλαβαίνεις;;;; Μόνο 15 και μάλλον έχει πεθάνει. Δεν μπορώ να σου πω άλλα τώρα, είμαι πλατεία» μου λέει...

Μπαίνω στο ιντερνετ και βλέπω τα πρώτα φλασάκια στο TVXS. Οι επόμενες δύο ώρες στης κολλητής μου πέρασαν περίεργα. Καμία από τις τρεις μας δεν είχε διάθεση για πολλά πολλά... Συζητούσαμε για άπειρα άσχετα θέματα... Ηταν γιορτή... Η Αθήνα ήταν ήδη στις φλόγες... Από τις 2 το πρωί μέχρι τις 6 την έβγαλα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή... Προσπαθώντας να ενημερωθώ... Από παντού... Με κάθε τρόπο... Προσπάθησα να κοιμηθώ χωρίς επιτυχία... Ταχυπαλμία... Ταραχή... Την
επομένη πήγα στην πορεία, τις επόμενες μέρες την έβγαλα άρρωστη στο κρεβάτι...

Πέρασε μια εβδομάδα απ την δολοφονία του μικρού... Πήγα και σήμερα στα Εξάρχεια. Πέρασα να πω κι ένα «αντίο» στον μικρούλη...
Το βαρύ σύννεφο θλίψης, δακρύων και δακρυγόνων που έχει πέσει πάνω από την πόλη δε λέει να φύγει... Και ούτε θα φύγει... Αλλά κι αν αυτό συμβεί, να μην ξεχάσουμε. Οχι, αυτή τη φορά δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οχι, αυτή τη φορά όπως τότε με τις πυρκαγιές... Οχι άλλη λησμονιά σ αυτόν τον τόπο...

«...καλύφθηκε από καπνογόνα ουρανός... δεν υπάρχει ουρανός... δεν υπάρχει μπλε... δεν υπάρχει τίποτα... σας αρέσει»;;;;

5 σχόλια:

aphrodite's child είπε...

Ακριβώς το ίδιο βίωσα και εγώ!!
Μετά από μία εβδομάδα πνευματικής φωτιάς, βγήκα στον κόσμο Σάββατο πρωί και ένιωθα παράξενα. Σαν αυτό που βίωσα τις μέρες αυτές να ήταν το αληθινό και η Σκουφά εκείνο το πρωί, το ψεύτικο.
Παρεπιπτόντως, η Σκουφά από Κολωνάκι έως Εξάρχεια, ήταν μια χαρά. Τζαμαρίες καινούριες, λες και τίποτα δεν έγινε εκεί. Αυτές ήταν οι φοβερές καταστροφές;

Καμία όρεξη να κάνω τα πράγματα που έκανα μέχρι την προηγούμενη Παρασκευή.

Ναι, το ξέρω. Και στο ΖΑRA θα ξαναψωνίσω και τα βράδια θα στολίζομαι και πάλι και πάλι θα γεμίζω με άχρηστα πράγματα την υλική ζωούλα μου.

Όμως αυτό που έγινε με σημάδεψε πολύ έντονα, με έκανε να δω αλήθειες και να δω πιο καθαρά το MATRIX γύρω μου. Σα να πήρα για λίγες μέρες εκείνο το κόκκινο χαπάκι που σε κάνει να βλέπεις την πραγματικότητα γύρω σου. Το μπλε χαπάκι της ψευδαίσθησης όμως θα λειτουργήσει πάλι.

Άχου ας μείνει κάτι από το σκληρό κόκκινο χαπάκι της αλήθειας. Ας μην ξεχάσουμε
Δε θέλω να το αφήσω ολότελα πίσω μου. Δε θέλω να γίνει η σκέψη μου σαν τις φτιαγμένες τζαμαρίες της Σκουφά. Θέλω εκεί σε μια γωνία, να μείνει ένα υπέροχα ραγισμένο γυαλί, σημάδι από κάποια πέτρα που πετάχτηκε τη Δευτέρα το βράδυ.....

Daria είπε...

Τα μικρά πάντως δεν ξεχνάνε. Πριν από λίγο, μια δυο ώρες δηλαδή, τα ψέκασαν πάλι στην Αλεξάνδρας. Είχαν πετάξει νεράντζια γιαούρτια, αυγά και αλεύρι. Τόσο επικίνδυνα πράγματα για την υγεία των ΜΑΤατζήδων. Ήμουν εκεί την ώρα που έγιναν όλα αυτά, τα είδα. Κι αυτοί απάντησαν με χημικά. Έχουν ποτίσει τα πνευμόνια μου όλες αυτές τις μέρες.

Alexandra είπε...

Οι δολοφονίες της αστυνομίας συνεχίζονται... Με όποιο τρόπο... Με διάφορους τρόπους... Γι αυτό δεν γίνεται να ξεχάσουμε...

VKP είπε...

καλώς ήλθες πίσω Αλεκάκι!
Για πες, που σαι και στα μέσα, πως σου φάνηκε η κατάληψη του στούντιο της ΕΡΤ? Πρώτη έτσι?
Αυτός ο μαλακοτρίφτης, ο 'ανταγωνιστικούλης"? Τα έβγαλε τα παιδιά αλήτες, σχεδόν τρομοκράτες. Εμ, βλέπεις ότι σταματά έστω και για 2 λεπτά την αδυσώπητη ροή του καπιταλισμού, θεωρείται τρομοκρατία. Αυτή η κυβέρνηση εχθρεύεται την κοινωνία και το κάνει εκούσια γιατί δεν μπορεί να συσπειρωθεί διαφορετικά τώρα που περνάει τέτοια κρίση.
Για τον ΣΥΝ τι γνώμη έχεις?

Alexandra είπε...

Ο "ανταγωνιστικούλης" δεν έγινε τώρα φασίστας, πάντοτε ήταν και δεν είναι πολύ παλιά η ιστορία με τον Κούλογλου για να μην θυμηθούμε το μπλοκάκι του συγχωρεμένου του Κοίλιαρη και τα όσα απίστευτα μεταδόθηκαν από το κρατικό για τις αιτίες του θανάτου του.

Ο ΣΥΝ; Οσο τον πολεμούν από κοινού Αλέκα και Καρατζαφέρης και όσο δεν κάνει κωλοτούμπες, εγώ στηρίζω...